Tanrıların tanrısı çamurlu bir elbise dikiyordu şehre, sıkılıyorduk hepimiz bu çamurlu giysinin içinde. Berbattı, bir yaratmaya böyle başlanmazdı. Ve gürledi bir anda ses arkamda ‘’Didem!’’ dedi. Güçlü bir el silkeledi sanki beni, sanırım onun eliydi. Sayamadım kaç hayal kırıklığı döküldü dallarımdan. Binlerce yeşil gözü olan bir zeytin ağacı gibi, çok şey görmüşüm gibi ve çok şey geçmiş gibi başımdan, ‘’Ah!’’ dedim sonra Prometheus’u düşünerek. Yakalanmıştım. Kendi sonumu bilmeme rağmen içimde oluşan hayal kırıklıklarının feryatlarını gizleyerek gökte türlü türlü çakan şimşeklere baktım. Selene çoktan kaybolmuştu. Birazdan şafak tanrıçası Eos gelir diye düşündüm lakin bu benim felaketimi daha da erkene çekerdi. Zeus dolanırken deniz fenerinin etrafında kayaların arasında sinmiş bekliyordum. O deniz fenerinin diğer tarafına geçtikçe daha da çok sıkıştırıyordum kutuyu. Beni bulsa bile kutu burada kalacak ve insanlık kötülükten bir süre daha uzak kalacaktı.

       Nihayet kutuyu görünmeyecek şekilde milim milim kayanın altına soktum. Ve şimdi hazırdım işte. Kendisinden başka kimseyi görmeyen Zeus’un karşısına dimdik çıkacaktım. Prometheus’u mahkûm ettiği kayalıklara arkasını dönecek şekilde durmasını bekledim ve çıktım saklandığım yerden. Böylelikle son nefesimi verirken bile Prometheus’a dönüp ‘’Senin içindi bunca çaba!’’ diyebilecektim. Zeus aklımdan geçenleri duymuşçasına çirkin bir kahkaha attı. Yer sarsılırken gök de dinledi. Poseidon uzaklardan izliyordu ama gelmeye cesaretinin olmadığını biliyordum. Kim cüret edebilirdi ki tanrıların tanrısı böyle hiddetliyken karşısına çıkmaya? Ben ediyordum. Yanımda Prometheus olsaydı eğer o da cesaret ederdi. Zeus’un aklıyla alay etmeye bayılırdı ne de olsa.